donderdag 10 juni 2010

Laatste reisverslag

Jakarta, donderdag 11 juni 2010

FVS_1009

Voor vliegveld Sentani drinken we een laatste kop koffie, met uitzicht op de bergen. Op de valreep ontmoeten we het hoofd van de politie van de regio rond Kemtumilena, het dorp waar we zijn geweest met de drie studenten. Ik herken hem wel, maar kan ‘m niet meteen plaatsen. Hij ziet er heel anders uit in zijn gewone kloffie. Aardige man, hij heeft gevoel voor humor. Oorspronkelijk komt hij van de Molukken, vlakbij Papua, nu weet ik tenminste precies waar de eilandengroep ligt. We nemen afscheid van Hapin, van Jaap en Rifka, Phile en Jeroen.

Na een uur wachten in het vliegtuig stijgen we eindelijk op. Een kleine technische storing. Niet zo’n geweldige start van de terugreis naar Amsterdam. Wat een indrukken de afgelopen twee weken, ik ben een beetje murw. We zijn intussen een beetje aan de hitte gewend, aan de geuren, we reageren eerder op de aardige begroetingen en we zijn denk ik zelf ook wel wat meer attent. Iets vaker in ieder geval? We zijn verwend door het goede eten! En ik heb echt een band gekregen, met de voetbalmeiden, de studenten, met de dorpen Engros en Kemtumilena en met de mensen van Hapin.

FVS_1029

Gisteren wilden we nog wat opnames maken van Phanos, een van de studenten, op de campus, maar daar troffen we een doodzieke Ernes, op een matras op de grond, in de studentenflat op de 5de verdieping. Rillend van de koorts en kreunend van de pijn in zijn hoofd en borst. Naast hem een oudere vrouw, Lea, die hij had gebeld voor steun. Hij kent haar van het internaat waar hij grotendeels opgroeide. Veel studenten komen uit afgelegen dorpen, ik neem aan dat ze naar een internaat gaan als ze goed kunnen leren. We hebben Ernes naar een ziekenhuis in de buurt gebracht, we dachten allemaal aan malaria, maar na het onderzoek bleek dat het een infectie was aan de luchtwegen en iets teveel van een bepaald stofje in zijn bloed, gevolg van te weinig rust en slechte voeding. Met medicijnen en een advies over eten en drinken hebben we hem teruggebracht. Ziek zijn in een studentenflat in Papua, geen lolletje. Gelukkig is hier wel een ziekenhuis in de buurt, dat is ver weg van de stad niet het geval. Dan is er meestal een hulppost met een verpleegster, een paar potten met pillen voor behandeling van de meest voorkomende kwalen, flesjes penicilline en antibiotica die gewoon open op tafel staan, in de warmte, omdat er geen koelkast is. De drie studenten wonen nog maar kort in de flat en moeten leren goed voor zichzelf te zorgen. Leven in Papua is harder dan in Nederland.

FVS_8876

Daar kwamen we ook achter tijdens het interview met Eka en Nice, twee meiden van het damesteam Persipura. We hebben ze thuis opgezocht en geïnterviewd, ook de moeder van Eka. We hebben ook het huis gefilmd. De moeder van Eka verontschuldigde zich ervoor dat het zo eenvoudig was. Ze vertelde dat haar man haar een jaar geleden heeft verlaten. Ze staat er alleen voor, de zorg voor Eka en haar broers, en voor Nice die er in de kost is. Geen inkomsten, behalve de opbrengst van de verkoop van een stukje grond. Daarna is er niets meer. Het gaat me aan het hart, vooral die meiden. Hoe waanzinnig belangrijk dat voetbal voor ze is, de dromen die ze er over hebben. De tijd die ze er insteken. Ze hebben een enorme power, ziin stoer tot en met. Ik hoop dat ze die kracht goed gaan gebruiken in hun leven. Misschien gaat Hapin het voetbalproject steunen, tenminste als de trainers/coaches (Heidi en Rainer, twee Duitsers die al meer dan 10 jaar in Papua wonen) een officiële aanvraag gaan indienen. Doen Heidi! Hapin begint op korte termijn een klikactie voor de Persipura girls. Zie voor meer informatie www.hapin.nl.

Dit was het, morgenvroeg zijn we alweer in Amsterdam. De komende maanden ga ik aan de slag met het monteren van filmpjes over de projecten van Hapin, en met het monteren van de Dansende Portretten. Maar ik begin met de voetbalmeiden. We gaan proberen heel veel aandacht voor ze te krijgen, door mee te liften op de aandacht voor het WK in Zuid-Afrika. We hebben leuke interviewfragmenten over (dames)voetbal, tactiek, over voetbalsterren in het algemeen en over Nederlandse voetballers! Daarbij de beelden van de voetballende Papuameiden!

“Terug naar het verwende Nederland”, zegt Fokke. “Terug naar een waanzinnig georganiseerd land”, zeg ik, “waar aardig zijn voor elkaar niet meteen op de 1ste plaats komt." We zullen de mensen in Papua missen. En de prachtige oceaan niet te vergeten!

FVS_2290

3 opmerkingen:

  1. Indrukwekkend, ik voel het afscheid gewoon.
    Maar je hebt bereikt wat je wilde: dansende portretten, heel knap om mensen zo voor je te kunnen winnen dat ze dat ook doen! We wachten de filmpjes af, ongetwijfeld hele leuke beelden.
    Groetjes en geniet van je weekend met weer eens je eigen gezin. Wilma.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Indjir Hanasbei14 juni 2010 om 16:08

    Wat heb ik genoten van je reisverslagen, ik reisde denkbeeldig helemaal met je mee. Ik weet nu al zeker dat dansense portretten een hele mooie film gaat worden.

    Groetjes,
    Indjir Hanasbei

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Evelien Veenhuizen30 juni 2010 om 13:38

    Hai Indjir, heel erg leuk om je reactie te lezen. Ik ben nu naast mijn werk (vooral 's avonds) druk bezig met het monteren van het eerste filmpje over de voetbal meiden, daarna ga ik de eerste sequenties monteren van de Dansende Portretten. Wil je wel een keertje ontmoeten, misschien vind je het leuk om mee te kijken naar de montage. Altijd goed als mensen met een frisse blik even meekijken! Laat maar weten als je het leuk vindt!!!

    Groet! Evelien

    BeantwoordenVerwijderen