zaterdag 29 mei 2010

Reisverslag 27-28 mei 2010

FVS_1053
Tussenstop Jakarta, donderdag 27 mei

Met een taxi naar Hotel Ibis. Het is vroeg in de ochtend, we hebben nauwelijks geslapen tijdens de vliegreis en zijn doodmoe. Vanaf de 14de etage hebben we een geweldige blik over de stad. Ik duik meteen in bed en slaap 2 uur heel diep. Daarna lopen we naar het oude centrum van Jakarta, het vroegere Batavia. We treffen het, vandaag is 'open museumdag' en in het vroegere Hollandsche Stadhuis is een tentoonstelling over de historie van de stad en het wemelt er dan ook van schilderijen met daarop Oost--Indievaarder J.P. Coen, maar ook van dolken en andere relikwieën van Nederlandse origine. Het is er vol kinderen in hun schooluniform, ze dragen bijna allemaal een jilbab of een peci; 90% van de inwoners van Indonesië is islamitisch. Als we een oude kaart van het oude centrum van Batavia bekijken komt de curator van de tentoonstelling naar ons toe. Hij vertelt dat de kaart een paar weken geleden is gevonden, 5 meter diep onder de grond, op de plek waar vroeger de kade was. (Intussen is het bebouwd op die plek.) We zien meteen een verhaal en interviewen hem. Later betwijfelen we het waarheidsgehalte, want de kaart is nog in zo’n goede staat. Er zijn contacten over en weer met het Tropenmuseum in Amsterdam, ze waren geïnteresseerd in de kaart maar wilden niet de gevraagde 25.000 dollar betalen. Daarom is de kaart nu gedupliceerd in beperkte oplage en wordt ‘ie zo te koop aangeboden. Als we terug zijn in Amsterdam spoor ik de contactpersoon op van het Tropenmuseum om te vragen hoe het zit met die kaart.
FVS_0007
Op het plein voor het museum wordt voetbal gespeeld, een Nederlandse man met allemaal jongetjes. De moeheid blijft over me heen hangen, net als de warmte, waar ik nog aan moet wennen. We drinken cola in café Batavia, waar de koloniale sfeer nog aanwezig is. Het is er heerlijk koel en we zitten op een loungebank. De muren hangen vol foto’s van beroemde fotografen.
We lopen verder, richting de haven. Met gevaar voor eigen leven want gewoon oversteken is er niet bij. Je moet je een weg banen tussen alle auto’s en brommers, je ertussen wurmen, want anders stopt niemand. De haven, hier kwamen de vroegere VOC schepen hun waren laden en lossen. Nu wordt er cement gelost, en hout. Het is een prachtig gezicht, al is dat wel een beetje dubbel want het is zwaar om met een stapel hout over de diep doorbuigende plank te lopen. Het ziet er uit als een bewegend schilderij; Fokke slaat aan het fotograferen, ik aan het filmen. We varen later in een krakkemikkig bootje, met gaten in de bodem, naar de overkant, zeer tegen mijn wil in overigens. Het is me veel te gammel, maar ik zet het van me af en film een moskee, die spits afsteekt tegen een zachte avondlucht. We lopen even later door een kampong, een arm wijkje met ontelbare zijstraatjes, ik loop filmend achter onze schipper aan. Grappig, er wordt heel veel badminton gespeeld, de shuttles vliegen ons om de oren. De kampong is armoedig, de stank van riolering en bedorven waren, afval. De mensen kijken ons vriendelijk aan, we groeten iedereen, ze groeten vriendelijk terug. Dat valt meteen op, de vriendelijkheid. Als het donker wordt, dat gaat snel hier, tegen zessen is het bijna onmiddellijk donker, leggen we het verkeer vast. Het is spitsuur en we staan boven een van de drukste straten van de stad, met onder ons het oorverdovende krioelende verkeer. Er hangt smog boven Jakarta en dat is begrijpelijk. Wat een verkeer. Ik wordt er misselijk van. Al is het een mooi gezicht, vooral om te zien hoe brommers als insecten wegvliegen zodra er maar een piepklein gaatje is.
FVS_0838

Aankomst Papua, vrijdag 28 mei
Uitstappen op het vliegveldje Sentani. In de verte ligt het groene gebergte, zo groen dat ik er het liefst meteen naar toe ga om een lange wandeling te maken en de lange vliegreis af te schudden. Mannen in gele overalls komen naar ons toe met bagagewagens, we geven de nummers van onze bagage aan een van hen en begroeten Jaap die ons afhaalt. Jaap is oud missionaris en hij werkt al een tijdje voor Hapin, vanuit Papua. Ondanks het drukke heen en weer geloop van reizigers en personeel, een vertrekkend vliegtuig en verkeer op de achtergrond is er een enorme rust voelbaar. Eindelijk zijn we er! We maken kennis met Phile en Derek, de andere medewerkers van Hapin. Ze zullen ons de komende 2 weken bijstaan met maken van opnameschema’s en andere filmproductiezaken. We rijden over de enige weg tussen Sentani en Jayapyura, met ergens in het midden de Uncen Campus waar ons guesthouse staat. Auto’s, busjes, brommertjes met hele families erop, mensen met karretjes met allerlei waren trekken voorbij. We rijden links! Een erfenis van de Engelsen uit begin 19de eeuw. Tussen vliegveld en guesthouse ligt het Sentanimeer. Een groot meer met prachtige eilandjes. We zullen er de komende 2 weken zeker terugkeren, om te varen en om te eten in een restaurant op een van de eilandjes. Het guesthouse staat op een heuvel, een huis met 3 slaapkamers, een woonkamer, keuken en een grasveldje voor. Het uitzicht op de bergen lonkt opnieuw... Onze buren zijn 2 Franciscanen, aan de andere kant wonen wat gezinnen. Er komen jongetjes langs, die nogal sip kijken. Waarschijnlijk zijn ze bang dat ze nu niet meer mogen voetballen op het grasveld. Maar dat mag natuurlijk wel! En even later horen we hun vrolijke stemmen.

Sport is een thema in Papua. In de namiddag hebben we een afspraak met Heidi en Rainer. Zij wonen en werken al 13 jaar in Papua, sinds korte tijd trainen en coachen ze in hun vrije tijd voetbalteams; waaronder een damesteam met veel potentie. We interviewen ze op het voetbalveld. Het liefst start Heidi een kostschool waar de meest getalenteerde meisjes getraind en gecoacht kunnen worden en tegelijk les krijgen in het opzetten van een eigen bedrijf. Op dit moment zamelt ze geld in voor dit project. Voordeel van een kostschool is de continuïteit. Heidi vertelt dat het bijvoorbeeld lastig is voor de meiden om 2 x per week naar de training te komen omdat de afstand van huis naar het voetbalveld vaak groot is. Ze zijn afhankelijk van een familielid, of van vrienden, die ze met een auto of brommer kunnen brengen. Omdat dit niet altijd lukt geeft Heidi ze geld voor de taxi. Als we vragen wie we van dit team met potentie ook thuis kunnen interviewen aarzelt ze. De meesten wonen in een armoedige omgeving, waarvoor ze zich schamen. Zo was er dit jaar een meisje dat haar been had gebroken, Natalia. Heidi wilde haar een paar krukken brengen maar bij het opgegeven adres kreeg ze te horen dat haar pupil hier helemaal niet woonde. Via een wirwar van straatjes belandde ze bij het echte huis, en dat was een stuk armoediger. Voetbal geeft de meiden power. De families van de meisjes zijn in eerste instantie niet meteen enthousiast als hun dochter gaat voetballen maar als ze zien hoe goed het gaat, draait dat bij. Niet lang geleden organiseerde Heidi een toernooi, waar de meiden speelden tegen het mannenteam. Het werd 3-3. Het publiek was razend enthousiast. Vijf speelsters zijn zo goed dat ze later waarschijnlijk in het nationale team gaan spelen. De meiden zijn over het algemeen sterk, gespierd, gemotiveerd en moeten vooral worden getraind op tactiek en strategie. Voetbal geeft ze een gevoel van trots. Aanstaande maandag gaan we een training filmen.

Een lieve groet voor allen die dit lezen!

5 opmerkingen:

  1. Ha die Evelien,
    Prachtig om je stukken te lezen, je klinkt zeer bevlogen! Door je uitvoerige verslag zie ik de beelden gewoon voor me.
    Heb het goed daar!
    Groet, Jacqueline

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lieve Evelien,
    we voelen ons deel van je avontuur en genieten van het verhaal over voetbal, damesvoetbal op Papua N.B. Liefs van Jeanne en Evert.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoi Evelien,
    Nu al een bijzonder verslag en de reis is nog maar net begonnen.
    Keep up the good work, liefs van Sylvia

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dag Evelien,

    Leuk om jouw weblog te lezen! Ik vind het echt super dat je dit avontuur bent aangegaan en wens je een fantastische tijd toe daar!

    lieve groet uit Spanje,
    Anja

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wacht met spanning je volgende berichten af!
    Gr van Wilma

    BeantwoordenVerwijderen